0
0
Het leven is soms onverwacht hard. Zo stak dinsdag jl. het noodlot zijn hoofd weer om de hoek. “De besten gaan het eerst” zegt men. Zo ook onze trouwe mascotte, rots in de branding en toekomstige hoofdrol van menig heldenepos: teamhamster Joey. Samen met de chef pils maakte hij de overstap van Drs. Vijfje naar Morado CF, waar hij zijn waarde zeker heeft laten blijken.
Wat hebben we mooie tijden meegemaakt met Joey, 2 jaar en 10 maanden zorgde dit doorzettertje voor enthousiasme, motivatie en andere emotionele steun. Ieder sportpsycholoog zou verbleken bij de invloed die zij het knaagdiertje zagen uitstralen. Het wegvallen van Jo was een zware klap voor het team. De rouwbanden konden helaas niet gevonden worden, dus droegen we de wedstrijd aan Joey op. Nadat in de kleedkamer de laatste traantjes onder de klanken van “afscheid nemen bestaat niet” weggepinkt waren, betraden we het veld waar we met zn allen de handen bij elkaar staken en “VOOR JOEY” brulden. De wedstrijd kon beginnen.
Het team was blijkbaar nog onder de indruk van ons eerbetoon aan Joseph, want de tegenstander mocht zomaar op voorsprong komen. Joey zou zich in zijn theedoosjegraf hebben omgedraaid. Maar dat niemand de nagedachtenis aan Joey wilde vertroebelen, bleek uit de weergaloze inzet die we als team toonden. Binnen de kortste keren kwamen we weer op gelijke hoogte. Het is niet meer dan passend dat het baasje van Joey, Jeanette, de bal in het net mocht tikken na een goede intrap van Rosa. Hier moesten hogere machten aan het werk zijn. Na een vakkundige onderschepping met daarop volgende solo-actie van Rosa kwamen we zelfs nog voor rust op voorsprong. Take that Apeldoorn! Tegen de strijders van Joey kan niemand op.
Na de rust gingen we door met druk zetten. Elke keer als de tegenstander de blauwe shirtjes op zich af zag komen speelden ze uit pure wanhoop de bal over de zijlijn. De Moradochicks waren heer en meester in het veld. Het ene technische hoogstandje volgde het andere op. Of het nou Anyssa was die zo snel was dat enkel een streep met blonde haren met het blote oog te zien was, of Timme, die de tegenstander tot duizelen toe dolde. We gingen lekker. Timme wilde wederom bewijzen dat zij een zeer welkome nieuweling bij dames 1 is; en met succes. Zij tekende na een solo voor de 3-1. Zo blijkt dat ook de mensen die hem niet goed kenden Joey een laatste dienst wilden bewijzen.
En dan volgt nu het hoogtepunt van de avond. PFC durfde zowaar weer eens een keer aan te vallen, het publiek stond op de banken van verbazing. Zij rekenden echter niet op keepster Merel. Zij onderschepte de bal met kinderlijk gemak waarna ze op avontuur ging. Nu gingen ook de wisselspeelsters van Morado op de bank staan. Ze kapte de eerste tegenstander uit, whajoo. Daarna nog een (wat gebeurt er?)! En nog een! De coach van de tegenstander gooit uit frustratie zijn bidon op de grond. En zo staan ineens de beide keepsters van het veld oog in oog. De spanning is om te snijden. En, coole kikker als ze is, Merel puntert in de verre hoek. De keepster van PFC doet nog een poging, maar helaas is ze kansloos tegenover Merel. 4-1. Het publiek gaat uit zijn dak. Zelfs de scheidsrechter wordt betrapt op een vreugdedansje.
Wat een avond. Wat een eerbetoon aan Joey. Hij moet wel tevreden aan een zonnebloempitje aan het knagen zijn in de HH (HamsterHemel). De overwinning was binnen. En wat een geluk: Sanne en Jeanette hadden beloofd ter plekke in huilen uit te barsten als de wedstrijd tegen de nummer laatst verloren zou worden. En dit is een gezicht wat niemand wil zien. Trainer Hurk, die uit enthousiasme zelfs spraakberichten stuurde voor de wedstrijd (God verbiede we voetballen zonder een speech van Hurk) kan terugkijken op een positief resultaat.
Wat een bewogen avond, en wat een mooi afscheid van Joey. Dat wij nog veel wedstrijden mogen winnen uit zijn naam, en dat hij in vrede mag rusten in de HH.
Average Rating